We hadden lang getwijfeld, maar we gingen voor ons eerste kindje. Zwanger raken, ging vlot, net als de zwangerschap. Mijn partner bleef lesgeven tot twee dagen voor de bevalling. Ook de bevalling verliep in eerste instantie vlot, maar de laatste centimeters ontsluiting waren een moeilijke weg. Zonder epidurale verdoving negen uur lang wachten tot je naar de verloskamer kan, was een ware uitputtingsslag voor mijn partner. Vervolgens duurde het nog anderhalf uur tot ons dochtertje er was. Ik zag dat mijn partner volledig uitgeput was, maar dacht dat ze na een paar dagen wel gerecupereerd zou zijn.
Je bent geen goede mama als je geen borstvoeding geeft
De eerste dagen thuis leek het alsof mijn partner niet van onze dochter kon genieten. Ik had zelfs de indruk dat ze er soms kwaad op was. Aanpassen zal tijd nodig hebben, dacht ik. De borstvoeding wilde niet lukken, wat het nog zwaarder maakte voor mijn partner. Ze wil een goede mama zijn en je bent geen goede mama als je geen borstvoeding geeft. Althans, dat is wat je langs alle kanten door je strot geduwd krijgt als kersverse mama en papa. Borstvoeding, borstvoeding en nog eens borstvoeding! ‘Het lukt bijna bij iedereen, bij u krijgen we het ook wel op gang’, vertelde een medewerkster van de kraamhulp. ‘Koste wat kost’, had ze er nog bij moeten vermelden. Wat een lijdensweg voor mijn partner, zonder resultaat. Mijn partner voelde zich al niet goed in haar vel en dit maakte het allemaal niet beter. In haar ogen was dit een veel groter probleem dan ik ooit had kunnen vermoeden.
Ze probeerde het te verbergen voor mij
Slapeloze nachten hielpen de situatie niet vooruit. Omdat een kind krijgen sowieso een zeer grote verandering is, zag ik niet dat het steeds slechter ging met haar. Ze probeerde het in eerste instantie ook te verbergen voor mij. Op een bepaald moment gaf mijn partner mij een zeer duidelijk signaal dat ze zo niet verder kon. We schakelden ambulante hulp in - een crisisteam zoals ze dat noemen. Als deze hulpverleners op de hoogte waren geweest van het bestaan van Moeder & Baby en de signalen van een postnatale depressie beter hadden herkend, hadden we sneller de juiste hulp gevonden en was mijn partner niet zo diep weggezakt. Uiteindelijk heeft mijn partner zelf Moeder & Baby in Zoersel gecontacteerd voor een gesprek. Daar was het klaar en duidelijk: een postpartum of postnatale depressie. Ze had het dus niet gewoon ‘even moeilijk’.
Praten met papa’s die in hetzelfde schuitje zitten, heeft me geholpen om me sterk te houden
De eerste weken waren zwaar. Je partner én dochter achterlaten en in een leeg huis toekomen, is zwaar. Ik had het gevoel mijn partner te verliezen. Het feit dat papa’s op Moeder & Baby altijd op bezoek mogen komen, was voor mij van groot belang. Ik heb hiervan dan ook dankbaar gebruik gemaakt.
Mijn partner en dochter hadden gedurende de eerste twee weken van de hospitalisatie weinig of geen contact met elkaar. De mama mocht rusten, terwijl de dochter in goede handen was bij de verpleging. Ik ben elke dag bij mijn twee vrouwen geweest, ook al hadden zij daar zelf misschien niet zoveel aan. Ik wilde er zijn om enerzijds met mijn partner te praten als zij er behoefte aan had en om anderzijds de band met mijn dochter te behouden. Na twee weken merkte ik de eerste verbeteringen bij mijn partner. Daarna is het, weliswaar met veel ups en downs, alleen maar beter gegaan. Uiteindelijk heeft de opname drie maanden geduurd. Er werd ook geregeld een sessie voor de papa’s gehouden. Praten met papa’s die in hetzelfde schuitje zitten, heeft mij geholpen om mij sterk te houden.
Nu alles achter de rug is, kunnen we in alle eerlijkheid zeggen dat we een hecht gezinnetje zijn met een pracht van een dochter en een lieve, fiere mama die haar dochtertje graag ziet.
Dankjewel aan het hele team van Moeder & Baby. Ook een dankjewel aan de mama’s waarmee mijn partner heeft gepraat tijdens de opname. Zij deelden vele gevoelens en praten met gelijkgestemden doet goed.